چابهار تنها بندر اقیانوسی ایران است كه در كرانه دریای عمان و اقیانوس هند قرار دارد. این بندر مهم یك منطقه آزاد بازرگانی است و لنگرگاه آن امكانات پهلوگیری كشتی‌های اقیانوس‌پیما را دارد و از نقطه‌های تجاری مهم ایران و كشور همسایه به حساب می‌آید، چون نزدیك‌ترین مسیر این كشورها به آب‌های آزاد است. اما به جز این ها، چابهار یک گردشگاه خوب و دیدنی برای مسافران ماجراجو به حساب می آید!
چابهار از شهرستان‌های سیستان و بلوچستان است كه در جنوب شرقی كشور قرار گرفته و آب و هوای گرم و معتدلش تمام فصل‌های این شهر را بهاری كرده است. به همین دلیل است كه به آن چهار بهار نیز می‌گویند. این منطقه در زمستان یكی از گرم‌ترین مناطق و در تابستان یكی از خنك‌ترین بنادر ایران است.
اگر گذارتان به چابهار افتاد، قبل از هر جاذبه دیگری خلیج چابهار را خواهید دید. این خلیج، بزرگ‌ترین خلیج در اطراف دریای عمان به حساب می آید. اما بعد از آن، توصیه می کنیم سری به تالاب ایپار بزنید و آتشفشانی از گل سرد را ببینید!
تالاب ایپار كه در مسیر جاده ساحلی گواتر و در تنگه‌ای صخره‌ای در 15 كیلومتری شهر چابهار قرار دارد و در آن می توانید انواع درختچه‌های گز، كلیر و گونه‌های مختلف پرنده مثل فلامینگو، حواصیل، باقرقره، تیهو، عقاب دشتی، خوتكا، چنگر و... را ببینید.
تپه‌های گل افشان در میان دشت كهیر و تنگ قرار گرفته اند. این تپه‌ها سه تا هستند كه یكی از آنها مانند آتشفشان فعال است و به جای مواد مذاب آتشفشانی، از دهانه آن گل سرد توسی رنگ به بیرون تراوش می‌كند. توصیه می‌كنیم این منطقه را از نزدیك ببینند، زیرا در دنیا تنها 3 نمونه دیگر را گزارش كرده‌اند، دیدن این تپه می‌تواند تجربه‌ای كم نظیر را برای شما رقم بزند.
حتما تا به حال نام درخت انجیر معابد را شنیده اید. انجیر معابد یا انجیر هندی كه در زبان محلی به آن كرگ می‌گویند در نوار ساحلی چابهار دیده می‌شود. سن بیشتر این درختان به بالای 100 سال می‌رسد و در روستاهای تیس كوپان، ماشی، رمین، لیپار و كوپان سر دیده می‌شود.
جنگل حرا هم که مشهورترین جاذبه این شهر است در نوار ساحلی خلیج گواتر قابل تماشا است. حرا، جنگلی از درختچه‌های مردابی است كه در منطقه‌های كرانه‌ای گرم عربستان، مصر و جنوب ایران دیده می‌شود. بد نیست بدانید كه این درختچه‌ها بسیار جالب زیاد می‌شوند، به این گونه كه دانه این درختان روی درخت مادر رشد می‌كند و سپس به صورت یك نهال جوان از درخت مادر جدا شده و به درون مرداب می‌افتد و از آن پس جداگانه به رشد خود ادامه می‌دهد.
اما جاذبه های این شهر به همین جا ختم نمی شود. جنگل‌های مانگرو كه جنگل‌های جزر و مدی یا جنگل‌های باتلاقی هم نامیده می‌شوند، جنگل‌هایی هستند كه از درختچه‌ها و گیاهانی نیمه شناور و مابین دریا و ساحل تشكیل می‌شوند. این درختان دریایی در نوار باریكی از بخش‌های ساحلی با تغییرات جزر و مدی در سواحل منطقه‌های گرم میان‌خورها و لانگون‌ها دیده می‌شود.
قدمگاه خضر كه در زبان محلی به نام سپوزه معروف است هم در جنوب غربی چابهار قرار دارد. این محل آرامگاه نیست و مردم محلی منطقه به خواجه خضر اعتقاد داشتند و بر این باورند كه خواجه خضر زنده است و از مردم ، لنج‌ها و قایق‌هایشان پاسداری می‌كند.
از دیگر دیدنی‌های تاریخی این منطقه می‌توان قلعه تیس را نام برد كه قلعه پرتقالی‌ها نیز خوانده می‌شود. این بنا در 5كیلو متری شمال غربی چابهار و روی تپه‌ای سنگی در روستای تیس قرار گرفته است. قلعه از تخته سنگ‌های ماسه‌ای، آهكی و ملات گچ و آهك ساخته شده است. ساختمان قلعه از یك حیاط در مركز و مجموعه‌ای از اتاق‌ها و سازه‌های معماری در پیرامون آن تشكیل شده است. بخش مركزی قلعه در 2 طبقه اجرا شده است و یك برج در بالای آن قرار دارد كه از آن برای دیده بانی استفاده می‌شد و در روزگار گذشته در شب‌های طوفانی مانند چراغ دریایی عمل می‌كرد.
در سیستان مردم از غذاها و نان‌های محلی مخصوص استفاده می‌كنند كه خوردن آنها بسیار لذتبخش است و از نان‌های آن می‌توان به عنوان یك سوغاتی لذیذ برای دوستان و خانواده استفاده كرد. در منوی غذاهای محلی سیستانی ها می‌توانید كورك، گلو هك، ناروش، بتو ماش، شودوده، بتو هواری، ماشینگ، پاكگین ماهیك، كیش و دلگ را ببینید که هر کدام از آنها شما را با طعم و عطر تازه ای آشنا می کنند.
اما شاید از همه جالب تر، نان های سیستانی باشد که در گویش محلی به آنها نگن گفته می‌شود. نگن ها انواع مختلفی دارند مثل نان‌های تینی كه روی صفحه فلزی پخته می‌شوند، سی سرك، ست پوری، رتی، تین موشی، تینی روغنی، دك، نان گجری سنتی یا نان تنوری كه شامل حمیری، جویه نان و تاپگی... نان ذرت هم كه شامل شلو، رحتو، تیموش و بكد است و نان‌های ویژه عشایر كه پناریك و پورانی نام دارند، از خوشمزه ترین خوردنی های این منطقه هستند.