آیا دیده اید افرادی را که از به عهده گرفتن کوچک ترین مسائل در زندگی واهمه دارند؟؟ و...    

بدون تردید یکی از مهم ترین عوامل در رشد سالم شخصیت هر یک از ما اعتماد به نفس می باشد. چراکه داشتن اعتماد به نفس ارتباط بسیار قوی با داشتن اراده، خلاقیت، قدرت تصمیم گیری دارد.همه ما برای اینکه بتوانیم از تمامی پتانسیل های ذهنی و توانایی های بالقوه خود به درستی استفاده کنیم و آنها را از حالت بالقوه به بالفعل تبدبل کنیم ، نیازمند این هستیم که نگرشی مثبت و واقع بینانه از خودمان و همچنین دیگران و محیط اطرافمان داشته باشیم. داشتن اعتماد به نفس یکی از مهم ترین اموری است که سایر جنبه های زندگی ما را تحت تاثیر خود قرار خواهد داد. بهره مندی از اعتماد به نفس علاوه بر اینکه یکی از فاکتورهای مهم سلامت روان به شمار می آید، با پیشرفت های اجتماعی فرد نیز ارتباط مستقیم و تنگاتنگی دارد. بنابراین شکل گیری و پرورش اعتماد به نفس یکی از مهم ترین وظایفی است که هر والد و هر مربی بر عهده خود دارد.

و اینجاست که مسئولیت عظیم خانواده و قدرت بیکران آن را به درستی درک می کنیم. چراکه خانواده اولین نهادی است  که در رشد و پرورش اعتماد به نفس خودنمایی می کند و والدین اولین مربیان کودک در این زمینه به شمار می آیند.                                                      

اعتماد به نفس چیست؟

اعتماد به نفس به معنای اعتماد داشتن به خود می باشد. آیا شما به خودتان اعتماد دارید؟ 

اعتماد و باور به این مهم که در وجودتان همانند سایر انسان های دیگر توانایی هایی وجود دارد و شما قادر هستید این توانایی ها را در خودتان شناخته و به نحو مطلوبی پرورش دهید.

اما این احساس از کجا و چگونه پدیدار می شود؟

همه ما برداشتی کلی از شخصیت خودمان داریم. تصویری که هر فردی از شخصیت واقعی خود دارد خودپنداره نامیده می شود.در واقع تمامی ویژگی های جسمی- رفتاری- و روانی ما در کنار یکدیگر شخصیت ما را می سازد.

و البته علاوه بر خودپنداره که شخصیت واقعی همه ماست . خودایده آل تصوری است که هر کدام از ما دوست داریم از خودمان داشته باشیم. مثلاً ممکن است بگویید من دوست دارم قهرمان شنا باشم.                                                        

اعتماد به نفس هر کدام از ما از ترکیب خودپنداره و خود ایده آل ما شکل می گیرد.اهمیت این موضوع در اینجاست که اگر فاصله بین خودپنداره و خود ایده آل کم باشد ما اعتماد به نفس بالایی را تجربه خواهیم کرد. اما در صورتی که فاصله بین این دو زیاد شود منجر به اعتماد به نفس پایین خواهد شد. و مسلماً اعتماد به نفس پایین مشکلاتی را در زندگی فردی و اجتماعی ما ایفا خواهد کرد.                                                

افرادی که اعتماد به نفس بالایی دارند با توان بیشتری با مسائل پیش آمده در زندگی برخورد می کنند و همچنین قدرت بیشتری در مهارت حل مساله دارند. چراکه پذیرفته اند که زندگی هیچ کدام از ما خالی از مشکل نیست.  در حالی که افراد فاقد اعتماد به نفس و یا دارای اعتماد به نفس پایین وجود هر مشکلی را در زندگی نشانه ضعف و ناتوانی می پندارند و به جای دیدن آن مشکل و حل منطقی آن ، سعی می کنند که از آن اجتناب کنند.

افرادی که اعتماد به نفس پایینی دارند در تصمیم گیری، در برهه های مختلف زندگی دچار مشکل می شوند و اغلب نمی دانند از زندگی خود چه می خواهند.این افراد هدف های مشخصی برای خود تعیین نمی کنند و یا اینکه اغلب هدف های دست نیافتی و غیر واقع بینانه را دنبال می کنند.  در ارتباط های خود معمولاً ناموفق هستند و ارتباط های آن ها در حیطه های مختلف زندگی معمولاً به بن بست می خورد.این افراد توانایی ابراز وجود را ندارند. چراکه از حقوق فردی و اجتماعی خود ناآگاهند.و به همین دلیل در مقاطع مختلف زندگی نمی توانند به درستی از حقوق خود دفاع کنند.                      

بنابراین با توجه به اهمیت فراوان اعتماد به نفس و گره خوردن آن با سایر جنبه های زندگی هر کدام از ما، لازم است که والدین و مربیان از همان سال های کودکی نسبت به این مهم اقدام کنند ، تا بتوانیم کودکانی پرورش دهیم که قادر باشند در سایه اعتمادی که به خود و توانایی های خود دارند ، مراحل و پلکان های مختلف رشد را طی کنند و از امکانات و ظرفیت های خود به درستی استفاده نمایند.