اگرچه مشهد، همیشه با نام امام رضا(ع) تداعی می شود، اما اگر در سه چهار سال گذشته راهی این شهر شده باشید، حتما نام زیارتگاه دیگری در نزدیکی مشهد به گوشتان خورده است که بعد از حرم امام رضا(ع)، زائرپذیرترین زیارتگاه این شهر است. امامزاده ای به نام �سید ناصر و سید یاسر� که در جنوب ربى مشهد قرار دارد.
باید از مشهد، به سمت طرقبه حرکت کنید تا در میانه راه، بنایی تازه ساز و امروزی را ببینید که در مقابلش، تابلوی امامزاده ناصر و یاسر(ع) به چشم می خورد. امامزاده هایی که بنا به آنچه در نسب نامه شان آمده است، از فرزندان موسی بن جعفر(ع) هستند و این روزها خیلی از زائران ایرانی و عرب به زیارتشان می روند.
آستان امامزاده ناصر و یاسر (ع) تا قبل از این که چند سال پیش توسط اهالی منطقه بازسازی شود، شبیه مسجد محلی کوچکی بود که دو ضریح چوبی سبزرنگ کوچک در آن قرار داشت. ضریح هایی که کمتر کسی از اصل و نسب صاحبانشان خبر داشت اما وقتی عده ای از مردم شروع به تحقیق درباره این دو امامزاده کردند، تصمیم گرفتند بنای این بقعه ها را بازسازی کنند و ساختمانی درخور بسازند. ساختمانی که در سال 82 ساخته شد و حالا بعد از آستان مقدس امام رضا(ع)، زائرپذیرترین زیارتگاه مشهد شده است. البته بیشتر زائران این آستان، مسلمانان کشورهای عربی هستند که گفته می شود در بازسازی این بقعه ها کمک های مالی کرده اند. اما در میان همین جمعیت، ایرانی های زیادی هم هستند که بعد از زیارت امام رضا(ع) به این زیارتگاه سر می زنند.
اواخر دهه 70 و اوایل دهه 80 که بعضی از مردم محلی شروع به تحقیق درباره اصل و نسب این امامزاده ها کردند، مراجعه به کتاب کنزالانساب آنها را به این نتیجه رساند که نام درست این امامزاده ها، ناصر و یاسر است. بنابراین تابلوی ورودی این بنا را که تا آن زمان ناصر و باصر بود، تغییر داده و بعضی از کتیبه ها را اصلاح کردند
می گویند، یکی از خیران کویتی به نام هاشم کمال که به این امامزاده ها سر زده بود، برای برآورده شدن حاجتش، نذر این دو امامزاده می کند و خیلی زود حاجت می گیرد. بنابراین تصمیم می گیرد تمام هزینه‌هاى ساخت و نصب ضریح این دو امامزاده را بپردازد و آن را رونق دهد. به همین دلیل است که حالا خیلی از زائران این امامزاده از کشورهای کویت و عراق و حاشیه خلیج فارس هستند.
روى کاشى‌هاى نماى ساختمان، تاریخچه ساخت بنا نوشته شده است. بر اساس همین کاشی نوشته ها گفته می شود که این بنا در سه نوبت کاشی کاری شده است. در زیارتگاه امامزادگان یاسر و ناصر(ع)، یک کتیبه سنگی می بینید که روی آن به خط نستعلیق و با امضای رضوان، تاریخ 2/8/36 شمسی به چشم می خورد. این کتیبه، قدیمی ترین کتیبه امامزاده است و روی آن نوشته شده: �یا الله، این است بیت الشّرف آقازاده‌هاى محترم معظّم آقا سیّد ناصر و آقا سیّد باصر فرزندان حضرت امام موسى بن جعفر(ع) که به همت جمعى از آقایان مۆمنین خیراندیش تعمیر شد و در تاریخ 2/8/36 باتمام و بپایان رسید.�
بالای این کتیبه هم کاشیکاری های جدیدی وجود دارد که به نظر می رسد عمری حدودا پنجاه ساله دارند. روی این کتیبه ها هم، نام امامزاده ها �سید ناصر و سید باصر� آمده است اما دستکاری هایی که بعدا صورت گرفته، آن را در یکی از کتیبه ها تبدیل به �سید ناصر و سید یاسر� و در دیگرى �سید ناصر و سید یاصر� تبدیل کرده است.
جالب است بدانید که در اشعاری که روی کتیبه بالای مزار هم درج شده، اسم این دو امامزاده ناصر و باصر آمده است و با این بیت شروع می شود:
ناصـرا، نور تو شد تابنـده باصـرا، ذکر تو شد پاینـده
یا در جای دیگری آمده است:
در این مکـان دو زاده آل پیـامبر اسـت آرامگـاه زاده موسـى بـن جعفر اسـت
خوابیده است ناصر و باصر در این شرف رفتند همچو لۆلۆ مکنـون در این صـدف
اواخر دهه 70 و اوایل دهه 80 که بعضی از مردم محلی شروع به تحقیق درباره اصل و نسب این امامزاده ها کردند، مراجعه به کتاب کنزالانساب آنها را به این نتیجه رساند که نام درست این امامزاده ها، ناصر و یاسر است. بنابراین تابلوی ورودی این بنا را که تا آن زمان ناصر و باصر بود، تغییر داده و بعضی از کتیبه ها را اصلاح کردند.
در مسیر مشهد به طرقبه، از وکیل‌آباد و سد گلستان که بگذرید به یک چهار راهی می رسید که مسیر سمت راست آن به طرقبه و عنبران و جاغرق می رسد. مزار این دو امامزاده در اوایل همین جاده قرار دارد و بنای آجری و کاشی های معرق آبی رنگش از دور به چشم تان می آید. از آستان این امامزاده ها که بگذرید و به قسمت اصلی بنا برسید، در وردی زیارتگاه امامزاده ناصر و یاسر، یک قالی ایرانی را می بینید که به در آویزان است و اگر آن را کنار بزنید، به رواق بزرگی می رسید که ضریح این دو امامزاده در آن ساخته شده است.
اگر می خواهید بعد از زیارت این امامزاده ها، چند ساعتی را در طبیعت بگذرانید، می توانید مسیر سمت چپ همان چهارراه را پیش بگیرید و بعد از پشت سر گذاشتن سرازیرى، به رودخانه‌اى برسید که به سد گلستان ختم می شود. این رودخانه روستاهاى گلستان و حصار را از هم جدا مى‌کند و اگر همین مسیر را ادامه دهید، به گلستان، حصار، مایان و اَزغـَد خواهید رسید.